Susmayı Öğrendim

Acımaz mı canım? Ben bildiğini sanıyorum ve hatalarımı sayıyorum Çeyrek asırlık zamandır sinirlerimi sınıyorum Bi mahkemem var asık yüzüm hasımlarımı kınıyorum Haziran ortasında gülüp kurbanlarımı yakıyorum Sende yan, yan, yan Ne biçimdir yanmak bu ateşte boğulmak, sularda durulmak Hiç koşmadan yorulmak bir tenhaya sığınmak Ve ertesinde kış bulutlar ortasında soyunmak Hayatı anlatırdı vicdan kumlar ortasında hicran Çöllerinde karmaşam var aklı fikri kargaşamsa Kollarımda elvedalar göçtüm bende bir diyardan Şimdi yanımda yalnızlık var Gözlerime dokundukça güneş yıpranıyor kirpiklerim Başlangıcı unuttukça son mu bulur gördüklerim Bildiklerine sığınır insan kibir hain bir gemi Metanetim ağır, hakkımda bilmediklerinde var Nakarat x2 Bende yok desemde her halimden belli Faydası yok, çaresi yok yol ver gideyim Ne sanır kendini alem bilmem Utanırsam çehreni dön lütfen lütfen İçime kapanıp, susmayı öğrendim Konuşmak istediğin bir şey mi var? Muhakkak öyledir Bu sessizlik zindanlarında hayat bi çok şey öğretir Buklelenmiş sırlarım var, parçalanmış yıllarımda Ve sustuğum küfürlerimi hayat birine söyletir Sarılır gözüm yaşına içimdeki mahkuma Bir sorsan beni içim hala kayıp bir gemi Dibimde volkanları püskürtüyor saçlarının her teli Yanar canım ateşlerde dört yanımda kalleşler Ve arkamdaki bu leşlerle ellerimde bir neşter ve Sığındığım gerçek hiçte masum değil Faciamız büyük sen giderken aklım sende kaldı benim (ver) Kendine kelimelerimden birini yakıştır ve şimdi düşün uğraş Beni bu saçmalığa alıştır Kafam istanbul sokaklarından daha karışıktır benim Kendine bir sokak bul ve uyukla orda sevgilim Nakarat x2 Bende yok desemde her halimden belli Faydası yok, çaresi yok yol ver gideyim Ne sanır kendini alem bilmem Utanırsam çehreni dön lütfen lütfen İçime kapanıp, susmayı öğrendim