Bir Hüzün Mevsimi

kararan sayfaları birer birer it masamdan sepya tonu geçmişimde bakışlarım donuk inandığım bir çift gözün rengi ilk masaldı yine de gülümsetir yalanların sonuyarın da intihara diş bileyecek ömrüm yalan değil imtihana yenik düştü gönlüm kasım kadar başkasına yağmur yakışmazdızaten fersiz gözüm siyah kabuslara alışacaktıcenaze sahteliğinde bir haftalık hüzün değil, ay mı saydım adımı unutacaksan ağlama öğle vakti yürek büken bulutlarla gündüz gecem siyah işaret et, konuşacaksan ağlamamyalınlığım nem ve rutubetle doldu bugün koca bi dostu kaybettim, kendi yerime koydum keşkelerle boğuldum son baharım oldu tek bir kaktüsüm de soldu umutsuz bu yolcubeş boğumlu halattık, inceldikçe kırıldık hafif samyeliyken fırtınalar koptu çiftliğin başında zeytin ağaçları yıkıldı en olmadık zamanlarda telaş verir korkuöyle keder ki bu, mertebeler boyun büker üzüntüyle asla ısınmayacak bu kışlar sahipliğin dipsiz rehavetine kapıldım sana hediye dönüp geldiğinde küfür edecek bakışlarsoluk duman eşliğinde kızarıyordu yüzüm sebepsizce üzülüyordum alışkanlık artık sabahı beklemiyorum, kabullendim özü aklımı kurcalıyor aralık akşamı söylediğin son sözünmesafe aşılmaz bi tel örgü sesin titreten bir duş kadar nefes keser aynı soluk gri duman nasıl karartır ki ciğer usuldan ölümü fısıldarlar 'karanlık bir yer'